یه ذره ادب اجتماعی نداریم که جلوی شوهرخواهرمون ، به بچه اش نگیم: بشین دیگه پدرسوخته( البته این اسمایلی قیافه دامادمون!)
یه ذره دل شیر هم نداریم که وقتی مادرمون بردیم حجامت با اولین تیغ که زد غش نکنیم( معلوم نیست ما مادرمونو بردیم دکتر یا مامانمون ما رو...؟
یه ذره خروجی عاطفی هم نداریم یکی بهمون گفت: چه عروسکی برات بگیرم که توی این مدتی که نیستم به یادم باشی؟ بلند نگیم: گاو!!!
احساس هم ندارم که بدونم آدم خوشحال گریه کن قمیشیو گوش نمی ده...موندم وقتی ناراحتم چی می خوام گوش کن...؟
یه ذره حضور قلبم سر نماز نداریم که موقع جماعت حمد و سوره رو نخوونیم..
نیاز مالی هم نداریم که ۱۸ اردیبهشت رایگان درمونمون کنن تا از دست مشکلات اعصاب و روان راحت شیم...
یعنی یه اپسیلون اعتماد به نفس ندارم که وقتی وسط چهارراه خاموش کردم خودمو خیس نکنم( خب حتما خیس کردم که دارم می گم دیگه...)
یعنی یه جو همتم ندارم که الان که دارم می ترکم پاشم برم دبلیو سی که دیالیزی نشم... (چرا اینقدر که زیاده توی این یه خط جمله؟)
یه اینترنت پرسرعت هم توی خونه نداریم که اینقدر از محل کارمون کامنکت نشیم که وقتی بهمون گفتند: حقوق کارمندی حلاله!!! عرق شرم روی پیشونیمون نشینه
یه شوهر پولدار هم نداریم که وقتی فیلم عروسی شاهزاده انگلیسو دیدیمو آه کشیدیم نگه: دوباره نداریمو تو سرم زدی!
یه خواستگار خوابالوده هم نداریم که هر کی بهمون گفت: چرا شوهر نمی کنی؟ بگیم:بختمون خوابیده!!!